Dissociatie bij pijn en ziekte

We voelen ons allemaal wel eens niet lekker

Ik voel me al zeker een week niet lekker.
Maar ja, we zijn allemaal wel eens moe.
Een sauna pakken dan maar, knap ik meestal wel van op.
Ook dáár kon ik mijn draai niet echt vinden.
De middag na de sauna had ik een griepgevoel.
Maar goed, ook dát gebeurt mij regelmatig na een sauna bezoek.
Ondertussen kreeg ik enorme pijn in mijn onderrug, met name links.
Maar ja, ik heb ALTIJD pijn in mijn rug. Ik ga niet voor niets naar de fysio.
‘Ik zal wel verkeerd gezeten hebben’, dacht ik nog.

Na de behandeling van de fysio ging de pijn echter niet weg.
Sterker nog, hij werd alsmaar erger.
Mijn energie daalde tot een nulpunt.
‘Maar een pyjama dag inlassen dan en een spannend boek lezen’.
Nóg voelde ik me niet beter worden.
Pijn in mijn buik, ja daar liep in ondertussen al 1,5 week mee.
Hmmmm…..even gevoelige darmen.
Kan gebeuren.

Totdat ik gisteren opstond en erachter kwam dat ik wederom een blaasontsteking heb.
Dat is mijn zoveelste al in korte tijd.
En ook NU probeer ik het eerst zelf weg te krijgen, want ja, altijd eerst ZELF doen.

Dissociëren bij pijn

Achteraf (maar ja dan is alles makkelijk!) had ik het kunnen weten.
Pijn voel ik namelijk wel en ook weer niet.
Ik heb een ander soort “pijnbeleving“.

Ik wordt wat stiller en trek me terug in mijzelf.
Dan word ik ook nukkiger en korter.
Het “misselijke” gevoel is een pijnindicatie.
Het geeft aan dat mijn lichaam veel pijn heeft en dat ik echt moet rusten op het moment dat ik denk:
‘Nu ga ik over mijn nek!’

Een tijdje terug ben ik erg ziek geweest.
Ik weet zeker dat ik een niersteen aanval heb gehad.
Die aanvallen zijn namelijk niet weg te dissociëren. Dat lukt gewoon niet.
Ik zat te gillen van de pijn in de auto en de tranen stroomden over mijn wangen.
Vandaar dat ik dan weet dat het HEEL erg zeer moet doen.

Slechte pijnbeleving door dissociatie

Eenmaal bij de arts aangekomen tikte hij op mijn nier en vroeg me of dit HEEL erg pijn deed.
Maar ja, wat is HEEL erg voor iemand die nooit mocht en mag aanstellen?
Héél erg is als je bijna dood gaat en ik zat daar gewoon op die behandeltafel.
Ik raakte in de war van de vraag en hij raakte geïrriteerd van mijn ‘Ik weet het niet’.
Dus tikte hij nogmaals op mijn linkernier  met de vraag;
‘Doet dit héél erg zeer?’
‘Ik weet het niet, maar voel me niet zo lekker….’, antwoordde ik.
En direct daarna moest ik spontaan overgeven.
Nu is overgeven voor mij echt een enorm ding!
Dus ik wéét dat als ik spuug, het dan echt héél erg pijn moet doen.

Minder snel serieus genomen

Wat belangrijk is, is dat je dit wéét van jezelf zodat je het gaat herkennen.
Dat je je omgeving op de hoogte stelt zodat zij veranderingen in je gedrag kunnen opmerken.
Het is bij mij namelijk zelfs gebeurt dat ik niet in de gaten had dat mijn bevalling al in een ver gevorderd stadium was.
Want ik was er van overtuigd dat ik een alleen maar een blaasontsteking had.
Ook toen hebben mensen om mij heen in moeten grijpen en hulp moeten inschakelen.

Pijn is een indicatie voor je  lichaam dat er iets niet in orde is.
Op het moment dat je uit je lichaam gaat, kan je ook niet meer goed signaleren hoe het gaat.
Het gevolg is dat je dan minder serieus genomen wordt en er dingen over het hoofd worden gezien.
Mijn huisarts zegt niet voor niets;
‘Ik ken jou, jij kan dat wel hebben’.
Maar wat ik in feite doe, is vertrekken uit mijn lichaam en het doorstaan.

Door dit mechanisme ga je stelselmatig over je grenzen heen, en dat kan ernstige gevolgen hebben.

Iets wordt al snel tegen je gebruikt

Wat ik ook gemerkt heb is dat mijn verleden, therapie en trauma een soort van “tegen” mij wordt gebruikt.
Als ik dan met vage klachten kom, dan zit het al snel “tussen mijn oren”.
De laatste keer op de Huisartsen Post stond ik er op dat ik doorverwezen zou worden naar de Eerste Hulp.
Met tegenzin maakte die arts een verwijsbrief.
Het was zaterdagnacht, en ik had het gevoel dat mijn nieren er mee waren gestopt.
Het ging in ieder geval niet goed met me en de diverse antibiotica sloegen niet aan.

Eenmaal in de wachtkamer las ik wat die arts in de verwijsbrief had gezet.
Mijn ogen vielen bijna uit mijn kassen, want ik las zaken over mijn verleden en therapie die er totaal NIETS mee te maken hadden met mijn klacht.
Ik kreeg echt het gevoel dat als die arts dit las en naar mij keek, hij het gevoel kreeg dat hij vooral voorzichtig moest doen,
omdat ik één of ander gevaarlijke gek zou zijn.
En dat alleen maar om de functies van mijn nieren te checken!?!?!?!

Licht je arts in over je slechte pijnbeleving

Wat ik WEL ben gaan doen is eerlijk zijn tegen de artsen die mijn pad kruisen.
Ze uitleggen dat ik dissociatieve klachten heb en dat ik daardoor pijn etc. niet goed signaleer.
Dat ze hier rekening mee moeten houden.
Dat ik dingen eerder downplay dan overdrijf, en dat ze me daardoor wel serieus moeten nemen.

Het is belangrijk dat je dit doet.
Dat je het heft in eigen handen neemt.
En daarnaast ook soms accepteert dat het inderdaad de stress is in je lichaam.
Want stress is een enorme killer. Maar daar vertel ik een andere keer nog wel meer over.

Rust nodig om te herstellen

Om te herstellen heb je rust nodig.
Kwalitatief goede rust.
Dus niet alleen slapen, maar ook goed en gezond eten.
Frisse lucht en minder prikkels door bijvoorbeeld Social Media, TV en gamen oid.

Je hebt maar 1 lichaam.
Het is je voertuig in dit leven.
En ook je auto moet wel eens tanken of naar de garage voor een APK.
Soms slijten dingen die vervangen moeten worden.
Ook je auto rijdt niet non-stop 120 km per uur.

Hoe meer je rust en leert meer bij je lichaam te zijn, hoe beter je voelt als er iets niet in orde is.
Voor mij altijd nog een uitdaging.

VOELEN JULLIE DAT JE ZIEK BENT?
EN GUNNEN JULLIE JEZELF OM ZIEK TE ZIJN?

Ik heb daar nog wel een weg in te gaan….