Gevangen in het Verleden

Ik vraag me al jaren af:
WIE ben ik nu eigenlijk?
Wie ben ik ECHT?
Jarenlang worstel ik met mijn verleden.
Hoe goed ik mijn best ook doe, het lijkt mij telkens weer in te halen.
Zovele cursussen, trainingen, workshops en boeken verder…
Telkens staat het monsterlijke verleden weer recht voor mijn neus,
juist op de momenten dat ik denk dat ik eindelijk van hem verlost ben.

Geen fundament

Geboren en opgegroeid zijn temidden van extreem geweld, heeft zo zijn voordelen;
Ik weet niet beter.
En wat je nooit hebt gehad, kan je ook niet missen.
Ik zie er in ieder geval niet alleen maar kommer & kwel in.
Wat ik wél mis, is een basis, een fundament.
Daar kwam ik op een gegeven moment wél achter.
Want wat ik ook voor moois bouwde, het stortte telkens weer in als het huisje van één van de biggetjes.

Alleen maar bezig om te overleven

Maar hóe doe je het dan?
Hoe bouw je een fundament voor jezelf als daar al die jaren geen gelegenheid voor is geweest en je nu telkens bezig bent met watertrappelen.
Simpelweg: je kop boven water houden.
Dat heeft mij jaren bezig gehouden, en eerlijk gezegd begon de moed mij met de jaren ook wel in de schoenen te zakken.

Ik wéét dat ik geprogrammeerd ben in en door mijn verleden.
De manier hoe ik dit moet déprogrammeren, dat is me nog niet duidelijk.
Ja, je leest boeken en volgt trainingen en daarin zeggen ze wel dat je het moet doen, en ook in theorie hoe, maar in de praktijk?
Dat is echt wel andere koek.

Kwantum fysica

Momenteel verdiep ik me in kwantumfysica.
Daar heb ik ook altijd in geloofd.
Alleen ben ik het type niet dat hysterisch zomaar achter iemand aanloopt.
Wellicht is dat ook iets vanuit mijn verleden, geen idee.
Maar ik moet iets snappen.
Begrijpen hoe zowel de theorie als de praktijk werkt, voor ik iets kan adopteren en integreren.
Daar ben ik sinds een jaar mee bezig.
Want alleen met therapie kom ik er niet.
Dat is mij al lang duidelijk.
Het moet een EN/EN zijn.
Ik wil zo graag deprogrammeren en ik wil ook leren HOE.
Want dat leren ze me niet in therapie.
Daar krijg ik meer een bevestiging van de dingen die ik al weet:
dat ik gewoon een KUT jeugd en leven heb gehad en dat het héél logisch is dat ik me zo voel.

Allemaal goed en wel, maar daar kom ik niet verder mee in mijn leven.
En dus ben ik sinds een kleine 2 maanden bezig met het boek van Joe Dispenza over hoe je jezelf kunt veranderen.
Sinds een week of twee doe ik ook zijn meditatie bijna dagelijks, die 5 kwartier duurt.
Alleen dat al is een enorme opoffering voor mij: 5 kwartier stilzitten!!!

Het boek neemt je eerst mee in de theorie.
Ik lees hem in het Engels, wat een dubbele uitdaging is.
Maar dat zegt ook alles over mij: ik hou van uitdagingen.
De theorie is niet makkelijk en dat lees je niet zo 1 2 3 weg.
Daarna komt er stap voor stap een verdieping in de praktijk en daarvoor moet je dan vragen beantwoorden.
Want linksom of rechtsom: alles begint met bewustwording.

Ik ben het niet waard

Die vragen reiken diep en zijn voor mij toch wel confronterend.
Want wat ik ontdekte bij mezelf is dat ik mij niet WAARDIG voel.
Ik ben het niet waard.
Ik verdien dit niet.
Ik ben slecht.
etc.

De kans is groot dat velen van jullie dit zullen herkennen.
En ja, dit komt door mijn verleden.
Maar heel eerlijk, je leeft NU!
Wie zegt dit dan nu nog tegen jou of mij?

Innerlijke stem

In mijn geval is het mijn eigen stem die dit tegen mij zegt.
Soms hard, soms fluisterend en dikwijls krijsend en commanderend.
Maar eerlijk is eerlijk, het is altijd mijn eigen stem!
In therapie wordt er dan gezegd dat dit door je verleden komt.
Weer dat verleden!
Wanneer gaan we het nu eens over mijn heden of over de toekomst hebben, heb ik dikwijls gedacht.

HOE het exact werkt, die kwantumfysica, dat ga ik een keer in een ander blog uitleggen.
Voor nu wil ik je laten weten wat het met mij deed om de vragen naar alle eerlijkheid te beantwoorden.
Want het ging steeds een laag dieper en dieper.
En het dwong me ook om in mijn eigen schaduwkanten te kijken.
Daar waar ik niet graag wil kijken.

Vele antwoorden liggen in je schaduw

Als ik mij onwaardig voel en daar in bevestigd wordt, door bijvoorbeeld

• een project wat mislukt
• een persoon die “niet eerlijk” blijkt te zijn
• mijn lichaam die mij in de steek laat
• etc.

dan ga ik klagen:

• Zie je wel, het lukt mij nooit.
• Ik doe zo mijn best.
• Ik ben voor het ongeluk geboren.
• Ik heb meer tegenslag dan de rest.
• Ik zal altijd een mislukking blijven.
• Ik kan niemand vertrouwen en op niemand bouwen.
• Ik blijf voor de rest van mijn leven alleen.
• Etc.

Ik wentel dan in mijn slachtofferrol.
Dit was voor mij echt een shock om te ontdekken.
Want ik HAAT slachtofferschap!
Daar heb ik zo’n enorme allergie tegen.
Om dan te ontdekken dat ik deep down mijn eigen slachtofferschap in stand houd,
daardoor kan klagen en me niets waard voel….
dat was echt een enorme dreun.

Maar waarom dan?
Waarom doe ik dit dan?
En hoe verander ik dit dan?
Want ik doe dit dus niet bewust, maar ben dus onbewust zo geprogrammeerd!

Het antwoord daarop is mijn angst om te slagen.
Want als ik WEL slaag, en wel succesvol ben, dan kan ik me nergens meer achter verschuilen.
Dan ben ik 1000% verantwoordelijk voor ALLES in mijn leven.
Mijn successen maar dus ook mijn falen.
Ik kan dan niets of niemand meer de schuld geven…

Dit ontdekken is heftig, kan ik je verzekeren.
Maar ook weer ontzettend verhelderend en helend.
En na de eerste klap, ben ik voorzichtig weer opgestaan.
Begonnen aan die meditatie, bijna dagelijks.
Alleen dat al is een enorm commitment die ik bereid ben om aan te gaan.
Want telkens zijn er die stemmetjes in mij die zeggen:

• Je bent moe.
• Morgen is een betere dag.
• Sjonge, 5 kwartier slaat echt nergens op.
• Je krijgt pijn in je lichaam.
• Het hoeft echt niet elke dag.
• Dit is bullshit, dat snap je toch zelf ook wel.
• etc.

Loslaten van dingen die niet liefdevol voor je zijn

Tijdens de mediatie is een visualisatie dat je je ontdoet van je oude overtuigingen, emoties, gedachten en gevoelens
die je gevangen houden in je verleden.
Daarin zie ik het beeld dat ik een soort van net om mij heen draag als kledingstuk.
Dat net paste toen ik nog een kind was, maar ik ben er nu verschrikkelijk uitgegroeid.
Het knelt en aan alle kanten puilt er van alles uit en snijdt het touw in mijn lichaam.
Ik zie mezelf dit afdoen, doorsnijden, mezelf bevrijden.
Om het vervolgens over te geven en los te laten.
Naakt staan, met al die striemen op mijn lichaam.
En hoe bevrijdend het ook is, toch voelt het ook eng.

Gevangen zijn kan ook onbewust veilig voelen

Dit net, dit heb ik zoveel jaren om mij heen gehad.
Het was een gevangenis, dat besef ik me maar al te goed.
Maar die gevangenis was ook bekend terrein.
Het gaf grenzen aan en bood veiligheid.
In die gevangenis kon ik klein blijven.
Anderen de schuld geven.
Dromen over hoe het leven buiten de gevangenis zou zijn.
Boos zijn op de mensen die mij in de gevangenis hadden gestopt.
Maar diep van binnen eigenlijk ook wel weer zelf kiezen voor die gevangenis.
Puur omdat dit is wat ik ken.
Ik heb me geidentificeerd met mijn gevangenis.
Uiteindelijk WERD ik mijn gevangenis.

Maar nu is het tijd om het los te laten.
Stap voor stap.
Elke dag een klein stapje meer.
Elke dag iets meer touw lossnijden.
Iets meer bewegingsvrijheid waar ik voorzichtig aan kan wennen.
Weer net iets meer uit mijn comfortzone.

Als je leeft in je verleden is je toekomst al bepaald

Waarom?
Omdat als je verleden je gevangenis is, dan is eigenlijk je hele leven al bepaald.
Dan LEEF je NU in gevangenschap en weet je ook dat je er altijd zal blijven.
Wachtend tot een ander je komt bevrijden.
Maar die kooi staat al lang open.
Je leeft in de illusie dat een ander je kán bevrijden.

Kiezen voor vrijheid is geen gemakkelijke keuze.
Die gaat door de schaduw van je eigen wezen heen.
Dáár zit je monster, daar!
Samen met jou IN die gevangenis.
Het monster is niet buiten je, is niet het leven, zijn niet de andere mensen.
Nee, dat is de grootste illusie waar ik nu achter ben.
Je ware zelf onder ogen komen, is niet makkelijk.
Anderen de schuld geven is er dan niet meer bij.
Het vereist 100% verantwoording te nemen voor je eigen leven, geluk en tegenslag.
Een gezonde volwassene, die accepteert wat hij niet kan veranderen, verandert wat hij kan veranderen en het verschil weet tussen beiden.

Kiezen voor vrijheid is kiezen voor geluk i.p.v. gelijk

Maar de prijs: je vrijheid, is het dubbel & dwars waard.
Ik zal de komende tijd meer delen en dieper op deze materie en persoonlijke ervaring ingaan.
Ik hou jullie op de hoogte.