Te veel nare dingen gezien en meegemaakt.
Een tijdbom die barstte.
Een zeer zware vorm van PTSS.
Worstelen om boven te blijven.
Mijn werk niet meer als vanzelfsprekend.
Niet lekker in mijn vel zitten.
Ik voelde mij niet veilig en vertrouwd meer in mijn werk.
Veel negatieve prikkels.
Elke tegenslag er een die ik er niet bij kon gebruiken.
Uitzichtloos, niet uit de vicieuze cirkel kunnen komen.
Aan de andere kant deed ik geweldige en goede dingen in projecten waaraan ik deel nam.
Ik ontwikkelde mezelf.
Hielp mee aan verbeteringen.
Dacht mee over richting en vorm. Ondersteunend.
Helpend… Alleen zag ik het niet.
Ik hield mezelf voor dat ik in veel projecten zat en daardoor minder diensten als treinmachinist op de trein.
Ik ben ooit begonnen in die projecten, omdat het doel mij aansprak, die focus was ik geheel kwijt.
En ja, als treinmachinist reed ik iets minder treinen, maar dat was een druppel op een gloeiende plaat.
In constructief meedenken ben ik een kei.
Complimenten in de vorm van een bos bloemen of dinerbon zie ik als afkopen van de problemen waar ik mee te maken krijg.
Hoe mooi is het als mensen zeggen:
“Ik heb met bewondering naar je ontwikkeling gekeken, mooi dat ik daar onderdeel van mocht zijn”.
Van mensen die mij hielpen in te zien dat ik de goede dingen deed en op de goede weg was.
Mij weer vertrouwen gaven en positief steunde.
Dat is een groot compliment wat later pas echt tot mij doordrong.
Positieve prikkels
Mijn therapeut zei: “Ga iets doen wat je altijd leuk vond”.
Een opdracht om mezelf te herontdekken.
Ik zag er het nut niet van in.
Had nergens puf voor.
Wat was er nu leuk aan dat mooie natuurgebied waar ik graag kwam? Dat was de eerste gedachte die bij mij opkwam.
Vechten tegen PTSS slokte al mijn energie op.
Het idee om toch over de drempel te stappen en naar het natuurgebied te gaan kreeg de overhand.
Op een vroege ochtend in september 2015 fietste ik naar het gebied en beklom het uitkijkpunt.
Ik zag de zon opkomen.
Een volle maan verlichtte het uitkijkpunt.
Ik keer ernaar en zag de schoonheid niet.
De eerste keren dat ik naar dit natuurgebied ging, dacht ik:
“Wat vond ik hier nu eigenlijk leuk aan?”
Ik zag het bijzondere en mooie niet, ook niet toen ik tegen een kudde herten en konikpaarden aanliep.
Door er vaker heen te gaan begon ik de schoonheid weer te zien.
De vogels, herten en andere dieren.
Ik vond rust in mijn geliefde natuurgebied.
Beleving anders
Voor een project waaraan ik deelnam mocht ik in februari 2017 vier dagen naar Spanje.
Ik mocht deelnemen aan fabriekstesten bij CAF, fabrikant van de Sprinter Nieuwe Generatie.
Best bijzonder om vanuit de werkgever werkzaamheden te verrichten in het buitenland.
Ik maakte er een werkvakantie van.
Tijdens de fabriekstesten liep ik rond met een checklist om te controleren of de testen volgens het voorgeschreven protocol plaats vonden.
Ook maakte ik aantekeningen die later werden gebruikt voor de opleiding van machinisten of waar aandacht aan besteed moest worden.
Ik genoot van het werk wat ik mocht doen.
Van de mooie omgeving.
Gewapend met een fototoestel maakte ik foto’s van de straten, de steegjes, de natuur tijdens de wandeling naar en van de fabriek.
’s Avonds rond een uur of 11 zat ik op een bankje voor het hotel te genieten van de rust en te luisteren naar het kabbelende beekje.
Toch drong het toen niet echt tot mij door.
Hoewel ik het geweldig vond om te mogen doen, had ik er een leeg gevoel bij, het ging langs mij heen.
Nu, 2021, terugkijkend naar foto’s, filmpjes en aantekeningen die ik maakte zie ik pas hoe leuk het was.
Het geeft nu een goed gevoel.
Blij dat ik erbij mocht zijn.
Een fantastische tijd.
Had ik maar
Had ik maar eerder gezien dat projecten mij hielpen in mijn ontwikkeling.
Maar eerder gezien dat erop uit in de natuur, rondkijken naar wat er allemaal te zien is en fotograferen een geluksgevoel gaven.
De complimenten die ik van mensen kreeg maar op de juiste waarde geschat.
Waarschijnlijk kon ik een tijdje niets voelen of echt beleven.
Kiezen voor jezelf geeft ruimte voor herstel.
Echter, kiezen voor jezelf is lastig.
Wordt gezien als egoïstisch.
Had ik eerder moeten doen.
Maar dat gaat niet zomaar.
Negatieve prikkels hebben de overhand, winnen het altijd.
Het duurt een tijdje voordat negatieve prikkels omgezet kunnen worden in positieve prikkels.
Heeft het terug vinden van geluksgevoel en leuke dingen doen geholpen bij het herstel van mijn PTSS?
Ik denk van wel.
Het gaf in elk geval positieve prikkels.
Ik vond rust.
Begon weer te genieten van fluitende vogels, bloeiende planten en dieren die ik onderweg zag.
Weet nu ook dat ik aan projecten een steentje heb bijgedragen, het nuttig was en mensen graag met mij samenwerken.
Ik vond hierdoor ook mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde terug.
Daarom wil ik de volgende wijze les meegeven:
- Je doet mooie en goede dingen.
- Je bent sterker dan je denkt of je je voelt.
- Complimenten die je krijgt zijn oprecht gemeend.
- Schaam je niet voor PTSS, maak het bespreekbaar.
- Geloof in jezelf.
