Mijn ervaringen
De gevolgen van traumatische ervaringen die ik als treinmachinist meemaakte, hadden grote impact op mijn functioneren…
Mensen die staan te wiebelen op het randje van het perron.
Mensen die een gesloten overweg nog even snel oversteken.
Die net doen of ze voor je trein gaan springen.
Van het ene perron afspringen en door het spoor het andere perron opklimmen.
Het vormde jarenlang een ‘normaal’ beeld.
Van kwaad tot erger
Tijdens terugkeer in mijn functie als treinmachinist kan ik hier niet meer mee omgaan.
Het ging van kwaad tot erger.
‘Daar staat iemand in het spoor.
Nee, joh, het is een struikje.
Echt niet, het is een mens’.
Ik maak een aantal keer een noodstop.
Als ik tot stilstand ben gekomen, kijk ik naar een boompje of struik naast het spoor.
‘Gisteren heeft hier een aanrijding plaats gevonden.
Ja, en?
Je weet het niet, hè’.
Vanuit het niets krijg ik een naar gevoel.
Afrem en met een sukkelgangetje van 10 km/h langs een perron sukkel.
Geen mens te zien in de wijde omgeving.
Op de plaatsen waar ik traumatische ervaringen heb meegemaakt, is de cabinevloer heel interessant of staar ik naar mijn dienstkaartje.
Op die plaatsen durf ik niet meer naar buiten te kijken.
Als ik op mijn werk kom krijg ik hoofdpijn.
Als ik naar huis ga verdwijnt de hoofdpijn.
Na een bijna aanrijding met een auto op een onbewaakte overweg gaat het boek definitief dicht…
Ik neem afscheid van mijn droombaan.
En vind er een hele mooie nieuwe functie voor terug.
