Telkens als er iets verandert, dan ontstaat een verwarrende situatie.
Het oude is er niet meer, maar de nieuwe situatie is nog onbekend
Luchtledige
Het is alsof je in een soort “tussenruimte” verkeert.
Er is geen houvast.
Dat voelt als eng en verwarrend, tenminste bij mij.
Na mijn intensieve traumabehandeling voelde ik me enerzijds opgelucht en anderzijds juist erg in de war.
Ik heb hier toen een video over gemaakt.
Hierin beschreef ik dat er tijdens een traumabehandeling aan je wordt geschud
alsof je een sneeuwbol bent.
Tijdens en na het schudden, dan sneeuwt het in je hoofd.
Je zicht is op dat moment vertroebelt.
Vaak is een eerste reactie dan paniek.
Want hoe naar de situatie ervoor ook was; hij was wél vertrouwd!
Het is dan zaak om vooral rustig te blijven en niet nóg harder aan die sneeuwbol te gaan schudden.
Want daar gaat het alleen maar nóg harder van sneeuwen.
Rustig afwachten
Als het je lukt om rustig te blijven dan zal het eerder stoppen met sneeuwen.
De sneeuw zal dan gaan liggen en pas dán kan je goed kijken wát er nu precies allemaal is verandert.
Welke sneeuwvlok nu precies wáár ligt en welke wellicht zijn opgelost.
Pas als het gestopt is met sneeuwen heeft het zin om te gaan sneeuwruimen.
Maar geduld is niet mijn beste eigenschap.
Ik tracht de dingen toch altijd onder controle te houden, ook al weet ik dat dit rationeel gezien, weinig zin heeft.
Weerstand kost echter enorm veel energie, waardoor er niet alleen verwarring ontstaat, maar ik ook al snel uitgeput raak.
Het leven is als het weer
Het leven staat nooit stil.
Verandering is er ALTIJD!
Cellen gaan dood en worden vervangen door nieuwe.
En zo gaat het met alles in je leven.
Zoals er verschillende seizoen zijn, zo is er ook verschillend weer.
En soms is dat weer nogal onvoorspelbaar.
Verandering of heling (van trauma’s) is niet iets wat begint bij A en eindigt bij B.
Het is geen rechte lijn.
Daarbij is alles met elkaar verbonden: het ene heeft invloed op het andere.
Eén draadje los en een heel kledingstuk kan uiteindelijk uit elkaar vallen.
Laag voor laag
Zo kan ik zeggen dat mijn intensieve traumabehandeling een eerste grote aanzet is geweest tot vele andere veranderingen.
Veranderingen die nu, 3 jaar later, nog steeds doorgaan.
Soms is dat vermoeiend, want het lijkt nooit op te houden.
Aan de andere kant is het ook weer boeiend.
Daarbij is ook niets voor niets geweest.
Want alles wat ik al geleerd had vóór de traumabehandeling, bleek ontzettend goed van pas te komen.
Mijn leven gaat dus nog steeds als een golf; op en neer.
Met soms rustige golven, maar soms ook hele hoge golven waardoor ik dan even kopje onder ga.
Elke keer als ik denk dat ik het NU wel achter de rug heb.
Dat ik het NU wel snap, dan blijkt er toch nog een verborgen laag onder te zitten.
En zo kom ik laag voor laag, steeds dieper bij mijn eigen kern.
Een vreemde voor mezelf
Hoe dieper ik kom, hoe rustiger het lijkt te worden.
Maar vreemd is het ook.
Want ik kén mezelf eigenlijk niet.
Mijn leven lang voel en gedraag ik me op een bepaalde manier.
Werd ziek, depressief, opvliegend, alert, bang en noem maar op.
Ben door allerlei veranderingen heen gegaan.
“Maar WIE ben ik dan eigenlijk ECHT?”
Ik heb me dikwijls vervreemd gevoeld, met name van mezelf en de wereld om mij heen.
Nu ik laag voor laag afpel, kom ik werkelijk dingen tegen waar ik het bestaan nog niet van wist.
En soms kom ik juist weer heel oud gedrag tegen.
Gedrag wat ik onderweg was kwijtgeraakt.
Ik moet wel wennen aan die “nieuwe IK“.
Haar leren kennen, want het verwart me ook wel weer.
Is dit tijdelijk of bén ik echt zo?
Ik heb daar nog geen duidelijk antwoord op.
Kost bakken met energie
Het is boeiend en vermoeiend tegelijkertijd.
Een ding weet ik ondertussen wel: Plannen heeft geen zin!
Want wat het ene moment passend lijkt, klopt het volgende moment totaal niet meer!
Nu merk ik bijvoorbeeld dat zelfs mijn kledingstijl aan het veranderen is!
Kleding die ik echt weg wilde doen, doe ik opeens weer aan.
En met veel plezier.
Andere dingen “kloppen” opeens niet meer.
Plannen maken durf ik bijna niet meer.
Geen idee waar PTSS de Baas toe gaat leiden.
Durven vertrouwen, rustig blijven en accepteren.
Dat is het enige wat ik kán doen.
En dát vind ik toch best nog wel lastig.
Steeds minder mensen om mij heen
Wat ik ook wel lastig vind is mijn omgeving.
Want IK ben degene die zo verandert.
Ben in de afgelopen jaren al vele mensen “kwijt” geraakt.
Sommige relaties bloedden dood, anderen snap ik tot de dag van vandaag nog steeds niet.
Een enkele is door mij actief verbroken.
Mijn inner circle is ontzettend klein geworden.
En momenteel dus nog meer gekrompen.
“Je raakt kwijt wat niet meer bij je hoort“, appte iemand me zojuist.
En ja, dat klopt, al doet het toch ook wel een beetje pijn.
Maar meer en meer kom ik tot mijn eigen kern.
Dat voel ik ook echt.
Voel me stukken zelfverzekerder en krachtiger dan ooit.
Heb steeds minder nodig: zowel spullen, afleiding als mensen.
Mijn leven lijkt er saaier op geworden.
Maar van binnen voelt het juist rustig.
Een diepe innerlijke rust; zo met hond, kat en slakken.
Steeds minder de behoefte om mijn mening te uiten of überhaupt iets te willen veranderen.
Het leven is zoals het is.
Nog meer schudden aan die sneeuwbol heeft geen zin.
Wel kan het wellicht helpen om andere mensen te leren HOE zij zélf met de verschillende weersomstandigheden om kunnen gaan.
Zodat zij zich beter staande kunt houden tijdens de stormen die ongetwijfeld zullen komen in hun leven.
Want dat IS het leven!
Ik heb daar al lang wel een idee voor, maar plannen?
Nee, dat doe ik gewoon even niet!
Komt wel….geduld.
